(5جلسه)
سوره‌ی مبارکه‌ی فجر، به نام مبارک حضرت حسین‌بن‌علی(عليه‌السلام) است. این سوره، با فجر آغاز می‌شود و در انتها با ظهور نفس انسانی در رتبه‌ی مطمئنه و رجوع به پروردگار، پایان می‌یابد. گویی سیر و هدف خلقت را از ابتدا و انتهای این سوره می‌توان دریافت که: خدا، کنز مخفی بود و می‌خواست شناخته شود؛ لذا تجلی کرد و مراتب جبروت و ملکوت و ناسوت، ظهور یافت. در غروب این طلوع هم، دوباره مراتب به اصلشان برمی‌گردند؛ "إِنَّا لِلَّهِ وَ إِنَّا إِلَیهِ راجِعُونَ".
پس اگر فجری هست، حتماً رجوعی هم هست؛ و این دایره را حسین‌بن‌علی(عليه‌السلام) است که ظهور می‌دهد و اتحاد مبدأ و معاد را به تصویر می‌کشد. آن بزرگوار در فجر حرکتش از مدینه به مکه و در طی منازل مختلف تا آخرین منزل ناسوت، کربلا، ظهور خدا را نشان می‌دهد؛ اما با غروبش در قتلگاه، به خدا می‌رسد و او را می‌بیند. در واقع اگر فجر آغاز هستی، برای ظهور ممکنات از کتم عدم بود، فجر قیام حسین(عليه‌السلام) زیبایی‌ها و استعدادهای نهفته در وجود را به ظهور رساند.
و اگر "کلّ یومٍ عاشوراء و کلّ أرضٍ کربلاء" است، یعنی این میدان طلوع و غروب، همیشه برای ما باز است و اگر بخواهیم فجر صادق داشته باشیم و با نفس مطمئنه به حضرت ربّ برسیم، باید کیفیت حرکت را از حسین‌بن‌علی(عليه‌السلام) بیاموزیم. مهم، این است که مرتبه‌ی وجودی خود را بشناسیم و حدود و نواقص و تعلقات را از نفس انسانی‌مان رفع کنیم، تا در غروب، "ألا بِذِكْرِ اللهِ تَطْمَئِنُّ الْقُلُوبُ" را بچشیم و غروب جمالی داشته باشیم، إن‌شاءالله.
نظرات کاربران
